Menu

Medische casus

Photo by Karthikeyan Perumal on Unsplash. Persoon in foto is niet persoon in bericht.

Kadin’s verhaal: Schaamte en vermijding ontleed

,

Kadin* is een man van 34 jaar oud uit een land in het Midden Oosten. Hij denkt dat zijn verklaringen genoeg bewijs opleveren voor zijn verzoek om bescherming en dat zijn verhaal voor zich spreekt. In zijn eerste asielaanvraag verklaart hij niet over de martelingen en het seksueel geweld die zouden hebben plaatsgevonden in de gevangenis. Maar zijn aanvraag wordt afgewezen en pas bij het beroep van zijn eerste HASA wendt hij zich tot iMMO.

Achtergrond

In zijn eerste asielaanvraag in 2009 heeft Kadin niets verklaard over de gestelde martelingen en verkrachting die zouden hebben plaatsgevonden in de gevangenis na zijn arrestatie in land van herkomst. Kadin vertrouwde erop dat de andere verklaringen voldoende gewicht aan zijn zaak zouden geven om internationale bescherming te krijgen. De aanvraag wordt echter afgewezen, omdat betrokkene in zijn land van herkomst veroordeeld is tot een levenslange gevangenisstraf.

In 2016 dient Kadin een HASA in, waarbij hij aangeeft dat de veroordeling in zijn land van herkomst is gebaseerd op bekentenissen die zijn verkregen door martelingen en seksueel geweld. De aanvraag wordt afgewezen omdat hij hier geen bewijs van levert. Hierop gaat Kadin in beroep en vraagt bij iMMO een forensisch medisch onderzoek aan. iMMO geeft aan dat dit alleen zinvol is als Kadin bereid en in staat is over het gestelde geweld te verklaren.

Tijdens het iMMO-onderzoek in 2018 komen verklaringen rondom de gestelde seksuele martelingen en de verkrachting naar voren. Kadin ervaart zeer sterke gevoelens van angst en schaamte over met name de verkrachting. Hij vermijdt daarom het denken en praten hierover. Hij geeft tijdens het onderzoek aan dat, ondanks het beroepsgeheim van de tolk tijdens de gehoren, hij enorm bang was dat het binnen zijn gemeenschap bekend zou worden. Om die reden heeft hij destijds gekozen daar niets over te zeggen. Ook zijn vrouw is tot op heden niet op de hoogte van de gestelde martelingen en verkrachting, aldus Kadin.

Kadin vertelt verschillende keren in behandeling te zijn geweest bij een psycholoog. Hij geeft aan zelfs met zijn therapeut de verkrachting nooit besproken te hebben. Kadin slikt medicatie om de psychische klachten onder controle te houden. In het verleden had hij veel nachtmerries en herbelevingen, welke afgenomen zijn in de tijd. Daarnaast geeft Kadin aan veel stress en paniekaanvallen te hebben evenals depressieve klachten. Hij voelt zich somber, heeft o.a. angstklachten, slaapproblemen en verminderde concentratie.

In de beschikbare medische informatie van betrokkene staat vermeld dat schaamte al langere tijd een rol speelt en dat deze schaamte steeds erger wordt. Ook blijkt uit het medisch dossier dat al vroeg een Post Traumatisch Stress Stoornis (PTSS) werd gediagnosticeerd en de vreemdeling zich uit zijn eerdere behandeling had teruggetrokken op het moment dat naar martelingen werd gevraagd.

In 2020 voeren het NIFP-NFI alsnog een forensisch medisch onderzoek uit in opdracht van de IND. De conclusies van beide onderzoeken komen op belangrijke punten vrijwel overeen met de conclusies uit het iMMO onderzoek.

In de herhaalde procedure verwijt de IND Kadin een ‘rationele afweging’ te hebben gemaakt bij het besluit niet over de verkrachting te verklaren, ondanks de inspanningen van de IND waaronder expliciete toezegging van vertrouwelijkheid. Echter van een door gezond verstand (ratio) afgewogen beslissing bij Kadin is hier geen sprake. De weliswaar bewust genomen beslissing niets over de gestelde verkrachting te verklaren wordt door angst en schaamte, beide zeer heftige emoties, ingegeven. Dit heeft ook als gevolg dat hij het denken en praten over het gestelde seksuele geweld sterk vermijdt. Wetenschappelijk onderzoek onderbouwt dat de kracht van schaamte en angst zo krachtig kan zijn, dat niet uitgegaan kan worden van een verwijtbare, ‘rationele’ beslissing.

Voor het juridisch vervolg, lees hier.

*) Namen zijn gefingeerd

14

Huiselijk geweld en mensenhandel

,

Joan* is een 37-jarige vrouw uit een Afrikaans land. Ze valt op vrouwen maar wordt door haar vader uitgehuwelijkt aan een gewelddadige man. Wanneer ze betrapt wordt met een vrouw vlucht ze. Aangekomen in Nederland wordt ze gedwongen in de prostitutie te werken om de reiskosten terug te betalen. Haar asielaanvraag wordt afgewezen omdat de IND haar verhaal niet geloofwaardig acht. Ook wordt de aangifte van mensenhandel ongeloofwaardig geacht.

Joan merkt al jong dat ze op meisjes valt. In haar pubertijd werd ze verliefd op haar beste vriendin Aisa en de twee kregen stiekem een relatie. Haar vader vroeg haar steeds vaker waarom ze geen vriendje had. Na de middelbare school ging Joan naar de universiteit en werd nog tijdens het eerste jaar gedwongen te trouwen. In de huwelijksnacht werd ze twee keer verkracht door haar man. In de jaren daarna was hij steeds vaker agressief en mishandelde en verkrachtte Joan meerdere keren per week. Als gevolg van de mishandelingen belandde Joan regelmatig in het ziekenhuis.

Joan komt Aisa jaren later weer tegen op een bruiloft. Ze praatten de hele avond en hielden weer contact. Joan ging vaak stiekem naar haar vriendin toe. Tijdens de jaarwisseling was de echtgenoot van Joan aan het werk en gingen Joan en Aisa samen naar een feestje. Omdat ze wat gedronken hadden en verliefd, kusten ze elkaar in het openbaar. Toen Joan opkeek, keek zij recht in de ogen van een vriend van haar echtgenoot. Ze wist zeker dat hij alles gezien had. In paniek zijn ze weggerend. Uit angst voor haar echtgenoot heeft Joan op dat moment besloten het land te ontvluchten.

Via Aisa kwam zij in contact met een zekere Kevin. Kevin regelde papieren en een vlucht. Hij reisde zelf ook mee naar Nederland. Eenmaal in Nederland vertelde hij dat Joan bij een vriend zou verblijven tot ze naar Engeland zou doorreizen. In het appartement van de vriend aangekomen vertrok Kevin. Er werd haar verteld dat ze moest werken om de kosten van de reis terug te verdienen. Toen ze zei dat dit in haar thuisland al was betaald, werd ze hard in haar gezicht geslagen. Ze is ongeveer 2 weken in dit huis vastgehouden. Tijdens deze 2 weken is zij meerdere keren per avond verkracht. Soms door meerdere mannen tegelijk, soms met voorwerpen om haar pijn te doen. Ze werd uitgelachen en vernederd.

Toen Kevin haar weer kwam ophalen heeft hij haar naar Schiphol teruggebracht om door te reizen naar Engeland. Op Schiphol werd ze echter uit de rij gehaald omdat er iets mis was met haar paspoort. Toen ze omkeek was Kevin verdwenen. Uiteindelijk is ze naar Ter Apel gebracht en heeft ze asiel in Nederland aangevraagd. Terwijl Joan dit aan de iMMO-onderzoeker vertelde moest ze vaak huilen, ze trilde erg tijdens het verhaal en vertellen over de verkrachtingen vermijdt ze.

Tijdens het iMMO onderzoek worden littekens gevonden op haar knieën en elleboog die kunnen passen bij het geweld wat haar echtgenoot haar heeft aangedaan. Conform het Istanbul Protocol worden deze als consistent beoordeeld. Bij het psychologisch onderzoek worden angstklachten en klachten passend bij een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) gevonden, welke als typerend worden beoordeeld. Zij heeft herbelevingen en nachtmerries over de mishandelingen en verkrachtingen die plaatsvonden in land van herkomst door haar echtgenoot als ook van de verkrachtingen die plaatsvonden in Nederland, beide staan evenveel op de voorgrond. De rapportage van iMMO wordt als steunbewijs ingebracht bij een 2e HASA procedure.

Aan Joan wordt een tijdelijke verblijfsvergunning verleend.

* Alle namen zijn gefingeerd

Photo by Olu Famule on Unsplash. Person in picture is not the person in the story.

Littekens van een rituele homogenezing

,

Het asielverzoek van Jabari, een Afrikaanse man van 27 jaar, is afgewezen aangezien de IND zijn verhaal niet geloofwaardig acht. Zijn advocaat vraagt een iMMO onderzoek aan omdat de littekens van Jabari mogelijk medisch steunbewijs zijn waarmee een herhaalde asiel aanvraag (HASA) gestart kan worden. Tijdens de gehoren bij de IND heeft Jabari namelijk niet durven vertellen wat hij zijn behandelaren van de GGZ en zijn advocaat wel heeft verteld.

Jabari* vertelde dat hij fors mishandeld is nadat hij in bed betrapt werd met zijn toenmalige vriend. Hij werd naakt op het dorpsplein publiekelijk vernederd en mishandeld door politie en dorpsgenoten. Naast blauwe plekken had hij meerdere bloedende wonden waar hij nu nog littekens van heeft. Dit gedeelte van zijn relaas heeft hij destijds wel verteld aan de IND tijdens de gehoren.

Wat hij niet vertelde tijdens deze gehoren vertelt hij later wel stukje bij beetje aan zijn behandelaren van de GGZ en aan zijn advocaat. Na de mishandelingen op het dorpsplein werd hij door een groep mannen meegenomen en opgesloten in een soort kooi in het bos. In de avond werd er een ceremonie met hem uitgevoerd met als doel, zo denkt Jabari, hem te straffen voor en te genezen van zijn homoseksualiteit.

Tijdens deze ceremonie moest hij een kruidendrankje, met daarin zijn eigen bloed en haren, drinken. Daarnaast werd hij door het dorpshoofd, terwijl hij vastgehouden werd, met een scherp mes gesneden op zijn borst en rug. Deze kleine sneetjes werden vervolgens behandeld met een zwarte vloeistof. Hij vertelt dat hij tijdens deze ceremonie anaal werd verkracht met een voorwerp en dat de overige aanwezigen een ceremonie uitvoerden. Jabari vertelt dat hij heel angstig was dat ze hem zouden doden.

Na de ceremonie lagen de mannen rond het vuur te slapen en wist hij te ontsnappen. Hij rende lang door het bos tot hij bij een doorgaande weg kwam waar hij met een voorbijganger kon meerijden naar een verder gelegen dorp. Uiteindelijk lukte het Jabari het land te verlaten en met hulp van verschillende smokkelaars Europa te bereiken. In Nederland vroeg hij asiel aan.

Bij iMMO worden er bij het lichamelijk onderzoek meerdere littekens gezien op zijn lichaam welke voor een groot deel passen bij de gestelde mishandelingen op het dorpsplein. Ook worden er op de borstkas en op de rug symmetrisch en parallel aan elkaar lopende donker gekleurde littekens gezien. Aan beide kanten op de borst zijn er drie groepjes met ieder 3 streepvormige littekens. Op de rugzijde is dat hetzelfde: aan beide kanten, vlak onder de schouderbladen zijn drie groepjes met ieder 2 kleine streepvormige parallel verlopende littekens.

Tijdens het onderzoek naar deze littekens en de vragen van de iMMO rapporteur daarover begint Jabari te zweten en te trillen. Hij staart plots voor zich uit en blijft een periode stil. Jabari vertelt weer voor zich te zien hoe hij daar in die kooi zat en angstig was. Hij durft er bijna niet over te praten.

In de beoordeling van de littekens bij een forensisch medisch onderzoek wordt door de rapporteur altijd nagegaan of de littekens, welke betrokkene toeschrijft aan een bepaald soort geweld, ook op andere manieren zouden kunnen zijn ontstaan.

In het geval van symmetrisch en parallel aan elkaar verlopende littekens welke op deze manier verdeeld zijn over het lichaam is het vrijwel uitgesloten dat deze op een andere manier zijn ontstaan dan door wat betrokkene verteld. In dit geval namelijk dat deze tijdens een ritueel zijn aangebracht met een scherp voorwerp. Littekens met dit patroon kunnen niet door een huidaandoening, een ongeval, door een chirurgische ingreep of door automutilatie zijn ontstaan. Een ritueel lijkt de enige verklaring. In welk kader en omstandigheid dit ritueel heeft plaats gevonden, daar kan iMMO niets over zeggen. Rituelen komen in bepaalde landen vaker voor en kunnen een hele andere aanleiding hebben gehad.

Bij de beoordeling worden daarom ook de psychische klachten meegewogen. Uit het psychologische onderzoek komt naar voren dat Jabari nog steeds last heeft van herbelevingen en nachtmerries welke wat betreft de inhoud passen bij het verhaal van de ceremonie waar hij nu over verklaard.

De littekens, samen met de psychologische klachten, worden daarom gezamenlijk beoordeeld volgens de gradaties van het Istanbul Protocol als typerend voor het door hem gestelde relaas. Met onder andere het iMMO-rapport in handen kan de advocaat een herhaalde asielprocedure opstarten.

* De naam Jabari is gefingeerd.

Trier_AK_21-04-23

Hiba’s verhaal: Mishandeling en gedwongen huwelijk

,

Hiba* is een jonge vrouw uit Oost-Afrika die al van jongs af aan mishandeld wordt. Wanneer zij uithuwelijking weigert, wordt ze ontvoerd en bij haar man gebracht. Haar echtgenoot mishandelt en verkracht haar. Met hulp van haar moeder kan ze scheiden maar dan wordt ook haar moeder mishandeld. Uiteindelijk vlucht ze naar Nederland.

Tijdens het onderzoek bij iMMO vertelt Hiba* geen fijne jeugd te hebben gehad. Zij werd thuis veel geslagen en mishandeld door haar vader en haar oudere broer.

Wanneer zij jong volwassene is leert ze een man van een andere stam kennen met wie ze wil trouwen. Hij doet een huwelijksaanzoek bij haar familie, maar dat wordt geweigerd. Er worden mensen op hem afgestuurd die hem mishandelden. Het is traditie dat meisjes binnen de stam worden uitgehuwelijkt. Hiba wordt twee maanden opgesloten in huis en geslagen met een waterslang.

Tijdens haar studie wordt Hiba uitgehuwelijkt aan een oudere man. Om niet met deze man te hoeven samenleven blijft ze lange tijd weg van huis totdat ze het bericht krijgt dat er een familielid ernstig ziek is. Dat blijkt een list, zo stelt zij. Hiba vertelt dat ze op het moment dat ze bij huis aankomt wordt overmand door haar broer en een paar neven. Ze krijgt een klap op haar hoofd waarbij ze bewusteloos raakt en wanneer ze bijkomt zit ze vastgeketend in een kamer. Haar hals doet pijn, haar ogen zijn opgezwollen van de klappen en ook de kettingen aan haar voeten doen pijn.

Na een aantal dagen mishandeld te zijn, wordt Hiba naar haar nieuwe echtgenoot gebracht. Omdat ze het huwelijk had geweigerd wordt er gedreigd haar te vermoorden. Volgens Hiba wordt ze de volgende dagen mishandeld, ontkleed en verkracht door haar man.

Hiba besluit in te stemmen met het huwelijk. Ze wordt constant bewaakt en gecontroleerd. Opnieuw wordt ze mishandeld, bedreigd en verkracht door hem. Enige tijd later weet ze te ontsnappen. Met hulp van haar moeder lukt het Hiba van haar man te scheiden, maar als haar familie achter de scheiding komt wordt ook haar moeder mishandeld en Hiba direct weer uitgehuwelijkt. Daarop vlucht Hiba naar Nederland.

Bij het lichamelijk onderzoek van iMMO worden verscheidene littekens gezien. Door de vele mishandelingen is het voor haar moeilijk om over de meeste littekens gedetailleerd te vertellen wanneer en hoe deze zijn toegebracht. Dat heeft als consequentie dat aan die littekens geen Istanbul Protocol gradatie kan worden toegekend. Hoe het litteken van de brandwond is ontstaan weet ze wel. Deze wordt beoordeeld met de gradatie zeer consistent.

Bij het psychisch onderzoek worden veel en heftige klachten gezien. Hiba heeft last van herbelevingen, nachtmerries, is schrikachtig en somber. Ze vermijdt het om naar buiten te gaan uit angst dat ze hier gevonden kan worden.

De inhoud van de herbelevingen en nachtmerries, de triggers die leiden tot de herbelevingen over de mishandelingen en verkrachtingen rondom de uithuwelijking en de emoties die Hiba laat zien tijdens het vertellen daarover worden door iMMO als typerend beoordeeld.

De herbelevingen die Hiba heeft vanwege de mishandelingen in haar jeugd zijn geen onderdeel van haar asielrelaas en worden hierbij niet meegenomen.

Lees hier het juridische vervolg

* De naam van betrokkene is gefingeerd.

colomn-veerkracht

Column: Onstuitbare Veerkracht

,

“Adama liep met zekere passen naar mij toe en vulde de spreekkamer met zijn persoonlijkheid. Hij was al jong vanuit Ivoorkust naar Nederland gekomen en had zich hier ontpopt en zijn vleugels uitgeslagen. Hij had zich op de Nederlandse les gestort, ging voetballen en werd vrijwilliger en jeugdtrainer bij zijn voetbalclub. Met zijn lange tengere lichaam was het een timide maar vriendelijke jongeman.”

Op uitnodiging van A&MR, het tijdschrift voor asiel- en migrantenrecht, schreef iMMO-psychiater Chayen Lozano Parra een column over een zaak die haar altijd bij zal blijven.

>>>Lees hier de column

Gedwongen huwelijk en besnijdenis

Promise* is een jonge vrouw gevlucht uit een Centraal-Afrikaans land. Wanneer ze ontdekt dat ze lesbisch is, wordt ze uitgehuwelijkt. Ze stelt daarna gedwongen besneden te zijn omdat ze seksueel contact met haar man weigerde. De iMMO-rapportage wordt ingediend als onderdeel van het beroep, waarna de negatieve beschikking wordt ingetrokken.

Promise* ontvangt al snel na haar asielverzoek een afwijzing. iMMO ziet in het relaas voldoende aanleiding om een onderzoek te doen. Tijdens het iMMO onderzoek vertelt Promise dat zij opgroeit in een gezin met haar ouders en twee oudere broers. Nadat beide ouders overlijden moet Promise bij haar tante wonen.

In haar pubertijd ontdekt Promise dat ze zich aangetrokken voelt tot vrouwen en ze krijgt een relatie met een meisje van school. Haar tante krijgt dit in de gaten en regelt dat Promise wordt uitgehuwelijkt aan een oudere, machtige man. Haar middelbare school kan ze niet afmaken. Ze moet het huishouden runnen maar weigert seksueel contact met haar man. Haar tante komt haar daarom opzoeken. De man had immers een behoorlijke bruidsschat betaald voor Promise. Tante neemt Promise mee naar een bos, waar ze eerst wordt verkracht door haar man en daarna besneden met een scheermes. Tante neemt haar mee naar huis en verzorgt de vaginale wond met een poeder van chilipeper en zout. Het herstel van deze wond heeft lang geduurd en veel pijn gedaan.

Tijdens het iMMO onderzoek vertelt Promise hierover met tranen in haar ogen. Als de onderzoeker doorvraagt naar details begint ze te trillen en staart in de verte; het lijkt of er geen contact meer mogelijk is.

Nog voor de wond goed is hersteld, wordt Promise opnieuw gedwongen tot seks met haar man, iedere keer is dit zeer pijnlijk voor haar. Haar tante wil haar daarna nog een keer besnijden omdat ze zich niet als een goede echtgenote gedraagt. Promise zegt dat ze toen probeerde weg te komen en daarbij op een scherp voorwerp viel. Van deze val zegt ze nog een litteken te hebben. Haar man laat uiteindelijk een tweede besnijdenis niet toe omdat hij liever een minder besneden vrouw wil.

Na een tijd vlucht Promise bij haar man en tante vandaan en gaat wonen bij een oude vriendin in een stad veel verder weg. Haar man vindt haar echter in het restaurant waar ze is gaan werken en mishandelt haar ter plekke. Collega’s roepen de hulp van de politie in. Door bemiddeling van de politie krijgt Promise de gelegenheid zich vrij te kopen van haar man; ze betaalt de bruidsschat terug.

In de periode hierna krijgt betrokkene een relatie met een vrouw. Deze vriendin is een LHBTI activiste en komt geregeld in de problemen. Wanneer de politie hun huis binnenvalt, wordt Promise gearresteerd en mishandeld. Promise weet vrij te komen en vlucht naar Nederland waar ze op Schiphol asiel aanvraagt.

Bij het lichamelijk onderzoek bij iMMO wordt 1 litteken gevonden op haar onderbeen die Promise toeschrijft aan haar val. Omdat de besnijdenis deel uitmaakt van het gestelde geweld wordt een voorstel gedaan voor onderzoek van haar genitaliën. Dit onderzoek is niet uitgevoerd omdat betrokkene door deze vraag veel psychische klachten krijgt. Ze begint te trillen, te zweten en ze dissocieert. Bij het psychisch onderzoek worden veel klachten gevonden waaronder PTSS-klachten, depressieve klachten, angstklachten, cognitieve problemen, herbelevingen en nachtmerries.

De psychische klachten worden beoordeeld volgens het Istanbul Protocol als typerend, het litteken als zeer consistent.

* Promise is een gefingeerde naam

Lees meer over het juridische vervolg

Gemarteld op jonge leeftijd

Gemarteld op jonge leeftijd

Rames*, een jongen van inmiddels 16 jaar, is gevlucht uit een Afrikaans land, uit angst opnieuw opgepakt te worden. Hij stelt eerder in zijn land van herkomst opgepakt en gemarteld te zijn. Tijdens het lichamelijk onderzoek constateert de arts meerdere littekens en lichamelijke klachten. Daarnaast heeft Rames een fors aantal psychische klachten, die grotendeels trauma gerelateerd zijn.

Rames vertelt dat hij gedurende zijn lagere schooltijd een gewoon en zorgeloos leven leidde. Hij merkte echter, toen hij ongeveer 11 jaar was, dat de bevolkingsgroep waartoe hij behoort gediscrimineerd werd. Rames vertelt samen met vrienden mee te hebben gedaan aan een demonstratie tegen de discriminatie van zijn bevolkingsgroep. De politie schoot hierbij in de lucht en hij vluchtte naar zijn opa die in de buurt woonde. Toen hij dacht dat het weer veilig was en hij naar buiten kwam, is hij opgepakt door speciale eenheden en meegevoerd naar een kazerne.

Hij vertelt een week lang gemarteld te zijn: hij moest voorovergebogen hurken en werd geslagen wanneer hij omviel. ’s Ochtends werd hij in de rivier onder water gehouden tijdens ondervragingen en werd er gedreigd hem vanaf een hoge rots in het water te gooien. Hij werd geslagen met een stok en een zweep op zijn hoofd, armen en benen, terwijl zijn handen geboeid op zijn rug zaten. Op een gegeven moment wist hij te ontsnappen en vluchtte de bossen in. Toen het weer rustig leek, bezocht hij een winkel in de stad. Er kwam echter direct politie langs waarop Rames met hulp van zijn vader het land ontvlucht is. Hij vertelt dat er tijdens zijn vlucht sprake was van beroving en dreigende situaties. Eenmaal in Nederland aangekomen hoorde hij van zijn moeder dat zijn vader was opgepakt en in de gevangenis vermoord.

Rames vertelt meerdere littekens, lichamelijk klachten en psychische klachten overgehouden te hebben aan de gestelde martelingen in land van herkomst.

Medische uitkomsten iMMO onderzoek
Tijdens het lichamelijk onderzoek constateert de arts diverse littekens op het hoofd, de linkerbovenarm, de linkerelleboog, op zijn knieën en onderbenen. Rames rapporteert hoofdpijn, rugpijn en pijn aan zijn rechterpols. De littekens en lichamelijke klachten worden volgens het Istanbul Protocol beoordeeld. Gezien de verspreiding van de littekens over zijn lichaam (op hoofd, arm, schouder, knieën en benen), de hoeveelheid van de littekens op deze jonge leeftijd en dat Rames de martelmethodes uitbeeldde tijdens het onderzoek worden de littekens en lichamelijke klachten gezamenlijk beoordeeld als zeer consistent met het gestelde geweld in land van herkomst. Bij het psychisch onderzoek komen ernstige psychische problemen naar voren. Een aantal daarvan zijn duidelijk traumagerelateerd: herbelevingen, intrusies en traumagerelateerde nachtmerries, vermijding, verhoogde prikkelbaarheid en schrikachtigheid, (fobische) angsten, schuldgevoelens en gevoelens van uitzichtloosheid. Tevens zijn er duidelijke kenmerken van depressie. De PTSS klachten worden beoordeeld als typerend voor de kern van het asielrelaas van Rames.

Ten tijde van de gehoren bij de IND was Rames pas 14 jaar. Voorafgaand aan de gehoren door de IND werden door de FMMU al beperkingen vastgesteld. Deze klachten kwamen tevens terug in het medische dossier van Rames. Dit alles, en rekening houdend met de jonge leeftijd van Rames zowel ten tijde van het gestelde meegemaakte geweld als ten tijde van de gehoren van de IND, leidt tot de conclusie dat zowel medische problematiek als de jonge leeftijd zeker hebben geïnterfereerd met het vermogen van Rames om compleet, coherent en consistent te kunnen verklaren tijdens de gehoren.

Vervolgd, gevlucht maar niet geloofd

Vervolgd, gevlucht maar niet geloofd

Einar* is gevlucht uit een Afrikaans land, uit angst opnieuw opgepakt te worden. Hij stelt eerder gearresteerd te zijn, waarbij hij in de gevangenis ernstig mishandeld is. Tijdens het lichamelijk onderzoek constateert de arts veel littekens. Daarnaast heeft Einar een fors aantal psychische klachten die passen bij een posttraumatische stressstoornis.

Einar vertelt dat hij is opgegroeid in een zeer onveilige omgeving. De politie viel regelmatig zijn ouderlijk huis binnen, met name om inlichtingen over zijn vader te verkrijgen. Bij één van deze invallen werden zijn vader en Einar zelf opgepakt en meegenomen naar de gevangenis. Einar zegt dat zijn vader daar is vermoord. Zelf werd hij meermalen ernstig mishandeld, waarbij hij werd geslagen met een rubberen knuppel en een zweep. Er werd een brandende aansteker op zijn huid gedrukt en hij werd zodanig ten val gebracht dat hij zijn arm brak.

Nadat hij werd vrijgelaten is hij zelf politiek actief geworden ter nagedachtenis aan en uit solidariteit met zijn vader. Toen zijn vrienden werden opgepakt vanwege verboden activiteiten, werd hij bang en besloot te vluchten.

Betrokkene stelt meerdere littekens en lichamelijk klachten overgehouden te hebben aan de marteling. Daarnaast is er sprake van psychische problematiek. Na eerdere afwijzingen heeft Einar nu voor de tweede maal een herhaald asielverzoek ingediend.

Medische uitkomsten iMMO onderzoek

Tijdens het lichamelijk onderzoek constateert de arts veel littekens. Er worden beperkingen geconstateerd in de functie en de kracht van de linker onderarm. Met een audiogram wordt vermindering van het gehoor vastgesteld. De lichamelijke klachten worden volgens het Istanbul Protocol beoordeeld. De littekens variëren in beoordeling van consistent tot typerend voor het door Einar gestelde geweld wat hij in de gevangenis ondergaan zou hebben. Typerend is de op een na sterkste classificatie in het Istanbul Protocol.

Daarnaast heeft Einar een fors aantal psychische klachten die passen bij een posttraumatische stressstoornis, zoals nachtmerries en herbelevingen van de gestelde gebeurtenissen in de gevangenis. De PTSS klachten worden beoordeeld als zeer consistent. Voorafgaand van de gehoren door de IND werden door de FMMU al beperkingen vastgesteld. Deze klachten kwamen tevens terug in de medische dossiers van Einar. Dit alles leidt tot de conclusie dat er ten tijde van de gehoren in de verschillende asielprocedures sprake was van medische problematiek die zeker interfereerde met het vermogen van Einar om compleet, coherent en consistent te kunnen verklaren.

(* naam is gefingeerd)
Rectificatie: Na publicatie van nieuwsbrief 41 realiseerden wij ons dat door een intern misverstand de zaken besproken in casuistiek en in jurisprudentie niet dezelfde betrokkene betreffen.

>>> Lees hier de uitgelichte jurisprudentie.